De vierde schaal wordt niet op een elementensfeer van de Aarde, maar op de Zon uitgegoten, de plaats die het centrum van ons zonnestelsel en van ons innerlijke vuur, het Ik, vormt. De mensen worden door de hitte van het vuur verzengd, maar zij lasteren God en veranderen hun houding niet.

Door het uitgieten van de schaal verandert de werking van de Zon op ons. Wie drager is van het teken van het beest ervaart de werking van het innerlijke vuur dat de Zon verspreidt als de vlammen van de hel die verzengen en verbranden. Deze mensen snoeren zich af van hun goddelijke oorsprong, en verharden zich door hun gloeiende haat tegen God, aldus Bock (p.250-278).

Uitgieten vierde toornschaal op de Zon, glas in lood raam, Great East Window, York Minster, door John Thronton,  1361-1472, http://www.docbrown.info/docspics/yorkscenes/minster/EastEnd.htm

Schult (p.269-270) voegt hier aan toe dat, zoals de Zon het centrum is van ons planetenstelsel, het Ik de geestzon is van ons mensenwezen. Als het zonnevuur door het uitgieten van de vierde schaal de mens verzengt, flakkert het ik luciferisch in de mens op. De mens sluit zich dan af voor God en gebruikt Gods leven voor zichzelf. Zo herhaalt zich de zondeval.

Wanneer we de vergelijking met de vierde bazuin maken, dan zien we dat daar het zonnevuur niet opvlamt maar voor een derde verduisterd wordt. Daar werkt de ahrimanische verduistering en dodende koude op het gevoelsmatige zieleleven. Bij het openen van het vierde zegel zagen we de komst van de dood als ruiter op het vale paard die de macht kreeg om een vierde deel van de aarde te doden, het fysieke lichaam van mens en Aarde. We zien de dood van het lichaam bij het openen van het vierde zegel, verbonden met de dood van de ziel bij de vierde bazuin en met het volharden in het lagere ik bij de vierde toornschaal. Of omgekeerd, wie volhardt in het lagere ik zal later ervaren hoe zijn of haar ziel afsterft, de tweede dood, en daarmee tenslotte ook dat het opstandingslichaam onbenut blijft.