Kees Zoeteman

De geestelijke wereld is voor ons gevoel soms erg ver weg, onbereikbaar ver. Hoe komt dat? Is dat omdat die wereld er niet is of omdat wij er niet voor open staan? En zijn er plaatsen en omstandigheden waardoor de scheiding tussen de stoffelijke en geestelijke wereld minder absoluut is, alsof dan de muur tussen beide werelden meer permeabel, meer doorlaatbaar is?

De drie voorwaarden voor het permeabel worden van wat ons scheidt van de geestelijke wereld

De vraag of de geestelijke wereld bestaat stelt de Apocalypse niet, omdat dit voor de schrijver ervan een vanzelfsprekendheid is. Het aspect, hoe de afstand tussen stoffelijke en geestelijke wereld overbrugbaar kan worden, is eveneens onderbelicht in de Apocalypse. Johannes is al aan de andere zijde en het wordt niet erg duidelijk hoe hij daar is gekomen. In Op. 1:10 staat simpelweg: Daar was ik in de geest op de dag van de Heer. Toch worden er wel omstandigheden genoemd die van belang kunnen zijn: hij is op het eiland Patmos en het is de dag van de Heer, dat is voor hem als Jood de sabbat. Niet alleen plaats en tijd worden vermeld, maar in de verzen ervoor vinden we ook iets over zijn zielsgesteldheid: Ik, Johannes, jullie broeder en lotgenoot in het lijden, en in het innerlijk doorleven van het koningschap, en in de geduldige verwachting van Jezus Christus… Dit zijn niet alleen feitelijke omstandigheden, maar ook voorwaarden om open te staan voor wat de geestelijke wereld kan openbaren. Met deze aanduidingen moeten we het doen.

Over hoe we onze ontwikkelingsstap richting geestelijke wereld kunnen maken, is de Apocalypse dus uiterst kort. Kennelijk is het Johannes niet te doen om dat aan de lezer over te brengen en veronderstelt hij de dingen waar wij nu als lezers mee worstelen als bekend en als een station dat we al achter ons hebben gelaten. Je kunt er ook een aanwijzing in zien dat hij de Apocalypse voor priesters heeft geschreven en niet voor leken. Maar de oproep in de Apocalypse is tegelijk om koningen en priesters in Gods rijk te worden. Omdat in onze tijd de drempelovergang juist een groot struikelblok vormt, zullen we de drie en passant genoemde voorwaarden voor het doorlaatbaar worden van de muur tussen de fysieke en geestelijke wereld nader bezien.

De plaats

Zou de plek op aarde waar we verblijven iets kunnen uitmaken voor het meer of minder toegankelijk zijn van de geestelijke wereld? In de verschillende godsdiensten zijn er bijzondere plekken bekend waar de gelovigen contact zoeken met de geestelijke wereld. Vaak gelden toppen van bergen of heuvels in het landschap als zodanig. Voorbeelden zijn de toppen van de Himalaya, zoals de meest bekende Mount Kailash te Tibet waar hemel en aarde met elkaar verbonden zijn volgens het hindoeïsme en boeddhisme en waar de god Shiva kan worden ervaren door de pelgrim.

Mount Kailash te Tibet, bron: https://infobush.com/mystery-of-mount-kailash-in-china-must-know/

In de Pyreneeën is de Montsegur een vergelijkbare plek waar de katharen hun centrum hadden. In het Franse Chartres is op een heuvel waaromheen de Eure stroomt de beroemde kathedraal gebouwd. In Engeland zijn ook bijzondere plaatsen te vinden die gelegen zijn op plekken waar aardse energielijnen samenkomen en die op grond daarvan begraafplaatsen hadden. De meest bekende is de steencirkel van Stonehenge. Ook de piramides in Egypte hadden een dergelijke rol, evenals die in Mexico.

Montsegur, bron: https://www.valac.nl/katharen-en-kastelen.htm

Dat brengt ons bij het thema dat plaatsen ook doorlaatbaar voor de geestelijke wereld kunnen worden door de persoon die daar begraven is en door rituelen die daar bij herhaling worden uitgevoerd.  Elke tempel en elk gebedshuis kan tot een plek worden die doorlaatbaar wordt voor het ervaren van de geestelijke wereld omdat hier reinheid, aandacht voor deugden, en openheid naar de geest worden beoefend en de overledenen inspirerend met deze plek verbonden blijven. Ervaringen van de aanwezigheid van niet fysiek aanwezige wezens kunnen mensen aantrekken om naar deze speciale plekken te komen. Bekende voorbeelden zijn Mekka (de Kaaba), Chichén Itzá (de piramide van Kukalkán), Machu Picchu (de zonnetempel).  

Machu Picchu, Peru; Wikipedia

De maagd Maria is volgens de overlevering verschenen in een grot zoals te Lourdes, Frankrijk, en te Fatima, Portugal. Daaruit zijn Maria-bedevaartplaatsen ontstaan waar bijzondere genezingsverschijnselen worden gerapporteerd.

Door aanwezig te zijn op dergelijke plaatsen wordt het makkelijker om een innerlijke ervaring te hebben, de sluier tussen beide werelden is hier als het ware dunner. Over Patmos als een dergelijke plaats waar de nabijheid van de geestelijke wereld makkelijker kan worden ervaren, is weinig gerapporteerd. Zelf heb ik wel een dergelijke nabijheid ervaren bij mijn bezoek aan Patmos in 1995 en aan de grot aldaar waar Johannes zijn openbaringen zou hebben ontvangen (zie mijn boek Vader, te bestellen via een aanvraag aan bcjzoeteman@gmail.com). Het eiland ademt een paradijselijke sfeer in het voorjaar en wordt met het Griekse Pasen overstroomt door toeristen en pelgrims. Deze sfeer kan ook bij Johannes hebben bijgedragen aan zijn visioenen (https://youtu.be/YtFsNdrVs-4).

Hoe krachtig sommige plaatsen op aarde ook zijn, wij kunnen daar niet voortdurend verblijven. Daarom is het belangrijk een afspiegeling hiervan in de eigen woning te maken. Een eigen tempel, hoe eenvoudig ook uitgevoerd, zal helpen om de doorlaatbaarheid van de afscheiding van de geestelijke wereld te vergroten en regelmatig spirituele ervaringen te krijgen.  

De tijd

Behalve de locatie kan ook het tijdstip een rol spelen. De uren van de dag, de dagen van de week, de maanden van het jaar, de jaren in de cultuurperiode en de cultuurperiode in de tijdperken zijn allemaal van belang. Immers elk tijdstip wordt overstraald door bepaalde leidende geestelijke wezens die periodiek intensiever ervaarbaar zijn. De dag van de sabbat is wel het meest geschikt om innerlijk dichter bij de geestelijke wereld te komen, zeker in de tijd dat het religieuze leven nog een sterk stempel op de maatschappelijke activiteiten drukt. Deze dag is erop ingericht om naar binnen te keren en de wereld van de geest te zoeken.

Een andere dag die ieder mens kan aanhouden om zich dichter bij de wereld van de geest te voelen is de geboortedag en het geboorteuur. Op dat jaarlijkse moment zijn de kosmische omstandigheden vergelijkbaar met die op het moment van het buiten het energieveld van de baarmoeder komen en kan de eigen levensimpuls extra krachtig worden beleefd.  

De innerlijke houding  

Maar belangrijker nog dan de plaats en de tijd is de houding waarmee een mens de andere wereld zoekt. Plaats en tijd kunnen eraan bijdragen om met de juiste houding zich open te stellen voor de geestelijke wereld. Meditatie, gebed, innerlijke stilte beoefenen door het denken los te laten, compassie met andere levende wezens, en wilskracht om eigen voornemens ook ten uitvoer te leggen zijn allemaal behulpzaam hierbij. Het ego dienstbaar maken aan morele doelen is een hoofd leidraad. Zonder een zuiver motief, een toegewijd hart en een gelouterde wil is normaal gesproken het betreden van de geestelijke wereld niet mogelijk. Als met kunstgrepen zoals drugs, het passeren van drempel toch wordt afgedwongen, is dit zelfs gevaarlijk, omdat niet alleen lichtkrachten maar ook duistere wezens zich zullen presenteren aan de zoekende mens. Een gelouterde innerlijke houding is de beste garantie om als ziel bij de drempelovergang geen schade op te lopen en staande te blijven te midden van de licht- en duisterkrachten die in de geestelijke wereld ongefilterd op ons af kunnen stormen.

De Apocalypse besteed vooral aandacht aan dit laatste aspect omdat in de innerlijke houding de voorwaarden liggen voor geestelijke groei en toegang krijgen tot hogere bewustzijnsgebieden.